Εἰς τὴν λύραν, τέκνον! Ἄνω ὕψωσε τὴν κεφαλήν σου· σ’ ἔφερον τῆς Κασταλίας τὸν δροσόφλεκτον ἀφρόν· πίε, δρόσισε καὶ φλέξε τὴν λειπόθυμον ψυχήν σου μὲ τ’ ἀθάνατον νερὸν κ’ ἔλα ν’ ἀναβῶμεν, ἔλα, ὑψηλὰ εἰς τὸν αἰθέρα. Πλὴν σιγᾷς· οὐδὲ μ’ ἀκούεις, οὐδὲ βλέπεις τὴν μητέρα...

Εἰς τὴν λύραν, ψάλτα! Ρόδα σ’ ἔφερον ἐκ τῶν λειμώνων· πνεῦσε, χρόνους παμφιλτάτους νὰ ἐνθυμηθῇς καὶ πάλιν κ’ ἔλα τ’ ᾄσματα ν’ ἀκούσῃς συναδέλφων ἀηδόνων καὶ δεήσεις ρυακίων εἰς δασῶν σιγὴν μεγάλην... Ἔλα μετ’ ἐμοῦ ἐκ νέου τὴν καρδίαν νὰ θερμάνῃς· Πῶς! Δὲν ἓρχεσαι ἀκόμη; Πῶς! Τὴν λύραν δὲν λαμβάνεις;

Εἰς τὴν βακτηρίαν! Λάβε, δύσμοιρε, τὴν βακτηρίαν κ’ ὕπαγε μακρὰν λειμώνων καὶ πεδίων ἀνθοσπάρτων, τὸν πολύδακρυ ν’ ανεύρῃς ἄρτον εἰς τὴν ἐργασίαν! Ἄρτον θέλουσι τὰ τέκνα, ὄχι ᾄσματα...

Ναί· ἄρτον!