Οἱ Βάρδοι εἶναι ἀδελφοί τῶν ἡγεμόνων ὅλων· ἐκείνους στέφει ὁ Λαός, τοὺς ψάλτας ὁ Ἀπόλλων. Πλὴν καὶ τῶν δύο στρέμματα ἀκάνθινα καλοῦνται· οἱ Βασιλεῖς κ’ οἱ ποιηταὶ εἰς πόνον ἀδελφοῦνται. Ναί· ἄλγος, ἄλγος συνενοῖ καὶ μοῦσαν καὶ πορφύραν, τὸν Θρόνον καὶ τὸν Παρνασσόν, τὸ Σκῆπτρον καὶ τὴν λύραν· σύ, ἥτις εἰς τὸ μέτωπον τὸ ὑψηλὸν στηρίζεις στέμμα διπλοῦν – βασιλικὸν καὶ μούσης ταυτοχρόνως, τὸ βάρος του τὸ πένθιμον καλλίτερον γνωρίζεις, κ’ ἠξεύρεις ὅτι ἀδελφοὺς μᾶς καθιστᾷ ὁ πόνος.

Εἰς ταύτην τὴν συγγένειαν τὴν πένθιμον καὶ θείαν, ὑψοῦται ἡ καρδία μου κ’ ἡ τόλμη μου ἐπίσης καὶ πέμπω εἰς Βασιλικὴν κ’ εἰς ἀδελφὴν καρδίαν, οὐχὶ θυμίαμα ἁπλῶς, ἀλλὰ ψυχῆς ἐκχύσεις· μούσης ἁβρὸν μειδίαμα εἰς Μοῦσαν ἐστεμμένην καὶ τῆς Ἑλλάδος ἀσπασμὸν εἰς χώραν ὄχι ξένην!