Είναι καιρός ν’ αλλάξουμε το λόγο.

Φλύαρη εποχή, πραματευτές, μας λείπει η γλώσσα

η καθαρή, που την καταλαβαίνουμε.



Προσεύχομαι να `ρθει το ξωτικό με τα κλειδιά

όπως μωρό στην κούνια μου,

πόρτες ορθάνοιγαν οι φυλλωσιές

στον ίσκιο τους μιλούσαμε, σωπαίνοντας.



Ύστερα ήρθε η βέργα δάσκαλος.

Γέμισαν οι παλάμες γράμματα

χώθηκαν τα κρυφά νερά, δώσαμε

μικρές αντιπαροχές τα μεγάλα μετόχια.



Ο Τσε Γκεβάρα με παντόφλες; Ο Καραγκιόζης σε μπαούλο;

Ο Ανδρούτσος δρόμος; Ποιος στίχος θα χωρέσει τον Ταΰγετο;



Σε τέτοιους δρόμους ανατέλλει η νέα φωνή μας.



Ήχος παρατεταμένου φωνήεντος, ντο πρωινό

όπως αγγίξαμε Καπετάν Απέθαντος κάποτε

Γκαούρ Γιώργου Θαλάσσης

σκιές στα φωτισμένα σεντόνια, ίαμβοι σε αυλές

με σκουτιά κι αρμαθιές και ωραίοι



λαλιά χωρίς την ανάγκη της λέξης.