Τον βλέπω ασάλευτο, κλειστό, επάνω στο κρεβάτι,
ούτε ανάσα φανερή.
Μοιάζει νεκρός
παραδομένος σε απόλυτη σιωπή
με το σεντόνι τυλιγμένος, άγαλμα του θανάτου.

Ακόμη και τα όνειρα περνούν – άμα περνούν,
ακίνητα πάνω στα βλέφαρά του.

Τρέμω αμφίβολη στην πόρτα
γόρδια θηλιά ο φόβος στον λαιμό, να μπω;

Θαμπός τριγύρω ο χρόνος,
χάραμα
στον νου καρφί μπήγεται ο πρώτος πόνος
όπως κουρνιάζει το πρωί, χάδι
αχνό στο πρόσωπό του
ώσπου, ευτυχώς,
στον πετρωμένο χώρο ψιχαλιστό σημάδι,
ελαφρύ, έρχεται το ροχαλητό του.