Αὐτά, τοῦ εἶπε, μὲ ὀργὴ καὶ στόμα πικραμένο
καὶ τέτοιο δάκρυ ἔχυσε τὸ μάτι τ’ ἁγιασμένο·
ἐξώρισε ἡ πίκρα μας τὸ χαμογέλασμά τους
καὶ διελύθη ὁ χορὸς γιὰ μᾶς καὶ ἡ χαρά τους!
Ὤ, καὶ νὰ μοὔδιν’ ὁ Θεὸς τόσο χρυσάφι, ὅση
εὐγνωμοσύνη αἰσθάνομαι καὶ ἄσβεστη λατρεία,
τί ἀνδριάντας ἤθελαν τὰ χέρια μου ὑψώση,
στὴ μνήμη τοῦ Καρόλου μου, στὴ μνήμη Σου Γαλλία!
Τώρα... τὸ δάκρυ μου αὐτό· στὸ δὰκρυ, δάκρυ δίνω
κ’ ἕνα τραγοῦδι ἀδύνατο μνημόσυνο ἀφήνω.