Ποῦ εἶσθε πατριαρχικοὶ καιροί, γαληνιαῖοι,
καιροὶ Θεοῦ καὶ φύσεως, ἀκύμαντοι, ὡραῖοι;
Ποῦ εἶσθε ἔτη τῆς αὐγῆς, γλαυκὰ καὶ φωτοβὸλα,
ὅτ’ ἤξευρε κανεὶς τὸ πᾶν, διότ’ ἠγνόει ὅλα...
Ὅτ’ ἄρχων ἦτο ὁ πατήρ, ἡ ἀνθρωπότης ᾆσμα
καὶ συνωμίλει μὲ στοργὴν ὁ πλάστης μὲ τὸ πλάσμα!
Φεῦ· κεῖσθε εἰς τὴν ἄβυσσον, τὴν νὺκτα τοῦ ἀπείρου,
ὡς καὶ οἱ εὔανδροι καιροὶ τοῦ ἱεροῦ Ὁμήρου,
τῶν ἡμιθέων, τῶν θεῶν! Τι ἔγιναν, ποῦ εἶναι
ἡ Σπάρτη ἡ στηθότειχος, τὸ μύρον αἱ Ἀθῆναι;
Ποῦ εἶναι οἱ ἀφρόχυτοι καιροὶ τῆς Σαλαμῖνος,
τῶν Ὀλυμπίων ἡ ζωὴ κ’ οἱ χρόνοι σου. Μυκάλη;
Ἀκόμη καὶ ὁ Μεσαιὼν ὁ βάρβαρος κ’ ἐκεῖνος
εἶχε τὰ θυελλώδη του, τ’ ἀγριωπά του κάλλη·
ἱππότης σιδηρόφρακτος τὰ πάντα εἶχε κάτω
τοῦ ὑψωμένου ξίφους του, τοῦ φοβεροῦ Σταυροῦ του·
δὲν ἔψαλλεν ὡς ἀηδών, ὡς λέων ἐβρυχᾶτο·
τοῦ ξίφους του τὰς ἀστραπὰς ὡς φῶτα εἶχε μόνον.
Πολιτισμὸν τὸ θάρρος του καὶ τέρψιν του τὸν πόνον.
Εἰς οἱονδήποτε καιρὸν ἂν στρέψωμεν τὸ ὄμμα
τὸ παρελθὸν καλλίτερον θὰ εὕρωμεν ἀκόμα.
Ἄλλοτε τ’ ὄμμα ἔβλεπεν ἢ θύελλαν ἀγρίαν
ἢ τοῦ Θεοῦ εὐδίαν·
ἤστραπτ’ ὁ μέλας οὐρανὸς ὁ πλήρης μεγαλέιου
πότε μὲ λάμψεις κεραυνοῦ καὶ πότε μὲ ἡλίου·
ὁ κόσμος ἦτο θέατρον μεγαλουργῶν συμβάντων,
μονομαχία ἔξαλλος Τιτάνων καὶ Γιγάντων.