Ἦτο καιρός, ὅτε τὸ πᾶν βωμὸς τοῦ Πλάστου ἦτο
κ’ ἤρχετο ἄνωθεν τὸ φῶς· ὁπόταν ἐκινεῖτο
μὲ τῆς καρδίας τὸν παλμὸν ἡ ἀνθρωπότης μόνον
καὶ ὄχι μὲ σκεπτικισμὸν ἀπέλπιδα δαιμόνων.
Νῦν ἐκ τοῦ ᾄδου ἔρχονται καὶ φῶς κ’ ἰδέαι, ὅλα·
ἐμπνέει μόν’ ἡ ἄβυσσος καὶ δὲν διασταυροῦνται
μ’ ἡλίου λάμψιν βλέμματα ὡς πρὶν ἀκτινοβόλα·
ἡ ὅρασις ἐξασθενεῖ κ’ οἱ ἄνθρωποι ζοφοῦνται.
Ἐκ τούτου βλέπουν ζοφερὰ κ’ εἰ τὴν σκοτίαν τρέχουν
καὶ τὴν ἀπελπισίαν φῶς ἀντὶ ἡλίου ἔχουν!
Ἀλλ’ οἴμοι· μὲ τοιοῦτον φῶς τὸ βλέμμα τι θὰ ἴδῃ;
Ὅ, τι δεικνύει μαύρη νύξ, ὅ, τι ὁ Σπένσερ δίδει·
μὲ νεκροθάπτου δίκελλαν ἡ ἀνθρωπότης σκάπτει
είς γῆν κοιμητηρίων,
συλλέγει τέφραν νεκρικὴν καὶ τὴν ἀκτῖνα θάπτει·
πᾶσα αὐτῆς ἐφεύρεσις εἶν’ ἔμπνευσις μνημείων!
Κατέστη πλέον μηχανὴ ὁ βίος· χαραγμένα
τὰ πάντα· τὸ αὐτὸβουλον δὲν βλέπεις εἰς οὐδένα·
ὑπάρχουν ὅλα ἕτοιμα· εἰς τὸ βαλάντιόν σου
καὶ ὄχ’ εἰς τὴν καρδίαν σου εὑρίσκεις τὴν ὁδόν σου.
Βαίνει ὁ ἵππος τῆς ζωῆς νῦν ἄνευ τοῦ ἱππέως·
πλὴν θ’ ἀντικαταστήσῶμεν ταχύτατα, ταχέως
με ἐλατήριον κανὲν καὶ τὴν ψυχὴν ἀκόμα·
εἶν’ ὁ συρμὸς της παλαιός καὶ... μᾶς ἀρκεῖ τὸ σῶμα.
Εἰς ποίαν ἀγοράν, ψυχῆς ἐμπόρευμα ζητεῖτε;
Φεῦ· οὗτος, οὗτος ὁ αἰὼν ὅστις χρυσοῦς καλεῖται
εἶν’ ἐκ μολύβδου· σήψεως αἰὼν καὶ τέφρας χρόνοι·
ἀρχὴ ψυχορραγήματος, νεκρώσιμος σινδόνη·
εἶναι θανάσιμος αἰὼν ὀργίων παρὰ φύσιν,
πραγματικότηε παγερά, ὁ κόσμος εἰς τὴν δύσιν...
Ἡ ἀνθρωπότης ἕρμαιον ὕλης νεκρᾶς ἀφέθη·
ἀπὸ τὸ ρόδον τῆς ζωῆς τὸ μύρον ἀφῃρέθη,
ἀπὸ τὸν ὕπνον τὤνειρον, ἐκ τῆς ψυχῆς ἡ δρᾶσις
κ’ ἔμειναν ὅλα ὀρφανὰ καὶ ἄνθρωπος καὶ πλᾶσις·
ἀπετεφρώθ’ ἡ ζωή, ἐχάθη τὸ ὡραῖον·
δὲν ἔχει τέκνα ὁ Θεὸς κ’ ἡμεῖς πατέρα πλέον.