Μῦθοι δὲν εἶναι τῆς Γραφῆς τὰ ἔπη· ἀληθείας
Ἐγλείουσι βαθείας.
Τὴν Εὔαν, ἄτομο καλεῖ ἡ τοῦ νοὸς κουφότης·
ἀλλ’ ὅμως ἦτο σύσσωμος αὐτὴ ἡ ἀνθρωπότης,
ὁ προχωρήσας ἄνθρωπος τὴν χεῖρά του ἐκτείνων
καὶ δρέπων τὸν τῆς γνώσεως καρπὸν μετ’ ἀπληστίας·
ἦν ὁ Δαρβῖνος, ὁ Ρενὰν τῶν ἐποχῶν ἐκείνων,
ὁ ψυχοκτόνονς ὑλισμός, τὰ φῶτα τῆς σκοτίας...
Φύγωμεν, φύγωμεν μακρὰν ἀπὸ τοιαῦτα φῶτα
καὶ εἰς ἀβύσσου σκαπανεῖς ἂς στρέψωμεν τὰ νῶτα·
μακρὰν αὐτῶν· ἀφήσωμεν τοὺς θεομάχους, ὅπου
ἐκρήμνισαν τὰ Χερουβεὶμ ἀπὸ τὸ θεῖον δῶμα,
οἴτινες ἐξερρίζωσαν τὴν πίστιν τοῦ ἀνθρώπου
καὶ τὴν ἀθάνατον ψυχὴν μὲ τάφου σκέπουν χῶμα.