Πλὴν μὴ θαρρῆτε ἡ μικρὰ ὁδὸς ἐκείνη ὅτι
Δὲν ἔχει τὰς περιχαρεῖς ὡραίας της ἡμέρας·
Κ’ ἐκεῖ ἐνίοτε ἠχοῦν φαιδραὶ φωναὶ καὶ κρότοι.
Ἐὰν τὸ σάββατον ἐκεῖ διέλθῃς τὸ ἑσπέρας,
Φαιδροὺς ἐργάτας θὰ ἰδῇς καὶ ὅμιλον παιδίων
Περιχαρῶν· κυριακῆς αὐγὴ ἐξημερόνει.
Παύει πᾶν ἔργον, κλείεται ἡ θύρα τῶν σχολείων·
Μὲ τὸν Θεόν του ὁ λαὸς τὰς χεῖράς του σταυρόνει…
Καὶ ἂν ἐκεῖ παραμονὴν περάσῃς Χριστουγέννων
Ἀνάστατον τὸν σκιερὸν δρομίσκον θ’ ἀπαντήσῃς·
Θὰ ἴδῃς πᾶν παράθυρον φαιδρῶς ἠνεῳγμένον,
Ἑκάστην θύραν ἀνοικτὴν παντοῦ θὰ θεωρήσῃς
Καὶ ἀσυνήθη θόρυβον εἰς πᾶσάν του οἰκίαν.
Συγκίνησιν, κατάνυξιν ὅπου στραφῇς ἁγίαν,
Φωνὰς θ’ ἀκούσῃς, ᾄσματα, ἐνίοτε καὶ λύραν,
Καὶ ἀπὸ θύραν θὰ ἰδῇς παῖδας μικροὺς εἰς θύραν
Ζητοῦντας τὰ Χριστούγεννα νὰ ψάλουν ἐπιμόνως.
Παρέκει, γραῖαν κλίνουσαν ἐμπρὸς σεπτῆς εἰκόνος
Ν’ ἀνάπτῃ μετὰ ζέσεως τὴν ἱερὰν λυχνίαν·
Ἐγγὺς, παρθένον ἔφηβον εἰς ἀνοικτὴν οἰκίαν,
Ἕως τὸ γόνυ ἔχουσαν ἐσθῆτα ὑψωμένην,
Νὰ σκέπῃ μὲ τὴν γύμνωσιν τῆς ἀθωότητός της
Τὴν κνήμην γυμνωμένην,
Καὶ τὰς σανίδας τοῦ μικροῦ νὰ πλύνῃ δώματός της.
Θὰ ἴδῃς οἰκοδέσποιναν ἐκ παίδων κυκλουμένην
Ἐκβάλλουσαν τοὺς ἄρτους της μὲ πτύον ἐκ κλιβάνου,
Κ’ εἰσέτι τὴν Χριστόπητταν θερμὴν καὶ μυρωμένην·
Ἦχον πλησίον σου αὐλοῦ θ’ ἀκούσῃς καὶ τυμπάνου,
Κ’ ἐνίοτε μὲ πάλλουσαν θ’ ἀκροασθῇς καρδίαν,
Τὸν κώδωνα τῆς ἑορτῆς ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν…
Ἐκεῖ, ἀστὸς τις ἀγαθὸς καρποὺς καὶ ἄνθη φέρει·
Παρέκει, κόρη θελκτική ἐσθῆτα ἑτοιμάζει
Ἣν αὔριον πρώτην φορὰν εἰς τὸν ναόν θὰ φέρῃ,
Καὶ παίδων ὅμιλος, ἐκεῖ, ἀγαλλομένων κράζει.
Παντοῦ χαράν, φαιδρότητα καὶ τέρψιν θ’ ἀπαντήσῃς,
Καὶ πῶς γεννάται ὁ Χριστὸς ἐκεῖ θὰ ἐννοήσῃς!