Σωπᾶστε, εἶπ’ ὁ δάσκαλος· μιλῆστε ἕνα, ἕνα·
πειό φέγγει περισσότερο; αὐτὸ εἰπέτε μόνο·
τοῦ Γεώργου ἐβουρκώσανε τὰ μάτια τὰ θλιμμένα
κι” ἀπήντησε μὲ πόνο:
- Οὔτε ὁ ἥλιος, Δάσκαλε, οὔτε τὸ φεγγαράκι·
γιὰ μένα φέγγει πειὸ καλὰ τὸ κίτρινο κεράκι,
π’ ἀνάφτω στοῦ πατέρα μου τ’ ἀγαπημένο χῶμα...
Αὐτὸ εἰναι ὁ ἥλιος μου καὶ τὸ φεγγάρι ἀκόμα!