Σὰν μῆλα κατακόκκινα γυρίσαν κουρασμένα, ἀπ’ τὸ παιχνίδι τὸ τρελό, χαρούμενα, ἱδρωμένα· τὸ χέρι του τὸ πατρικὸ μ’ ἀγάπη τοῦ φιλῆσαν, καὶ στὸν καλό τους δάσκαλο τριγύρω ἐκαθήσαν. Κ’ ἔστρεψ’ ὁ γέρος στὰ παιδιά μὲ μάτ’ ἀκτινοβόλα· - Ἀπ’ τὸ βιβλίο τοῦ Θεοῦ, παιδιά μου, πειὸ ἀπ’ ὅλα σᾶς ἄρεσε;... σᾶς ἔμαθα τ’ ἀλφαβητάρι ἐκεῖνο, πὤχει ψηφιά τὸν οὐρανό, τὴ θάλασσα, τὸ κρίνο... - Παίξαμε, καθὼς πρόσταξες, τοῦ εἶπαν μ’ ἀπορία· κἀνένα μας δὲν διάβασε· δὲν εἴχαμε βιβλία... - Κἀνένα; ὅμως εἴχατε βιβλίο τυπωμένο, ποὺ λάμπουν ὅπου κι’ ἂν στραφῇς κ’ εἰς ὅ, τι ὅ.τι πιάσῃς· Γεωργάκη, δὲν ἐμπόρεσες καὶ σὺ νὰ τὸ διαβάσῃ; Μήτε καὶ σύ, Αἰμίλιε, δὲν τὄνοιωσες ἀκόμα;... Κ’ εἰς δυὸ αελφάκια ἔστρεψε ποὖχαν τὸ ρόδο στόμα· τὸ ἕνα εἶχε οὐρανὸ κι’ αὐγὴ μέσ’ στὴ ματιά του, τ’ ἄλλο ἀκτῖνα ὁλόμαυρη στὰ μάτια τὰ γλυκά του. - Ναί, Δάσκαλε, τὰ δυο παιδιά τοῦ εἴπανε μὲ χάρι· γιὰ τ’ ἄλλο, γιὰ τ’ ἀλλοιώτικο θὰ λὲς ἀλφαβητάρι, ποὺ τὤχει γράψει ὁ Θεός· μπας τὄειπες κι’ ἄλλη μέρα... Διαβάσαμε ὅ, τι βλέπαμε στὸ δάσος ἐκεῖ πέρα! - Καὶ τι διαβάσατε μικροί; Κ’ εἶπε τὸ πειὸ μεγάλο; - Τὴν ὠμορφάδα τοῦ Θεοῦ, θαρρῶ καὶ λαλωσύνη... - Κ’ ἐγὼ τὸ ἐκατάλαβα, ἀπήντησε τὸ ἄλλο, πὼς ὸ Θεὸς μπας ἀγαπᾷ καὶ ὅλα μᾶς τὰ δίνει! Ὁ δάσκαλος τὰ κύτταξε γλυκὰ συγκινημένος· αὐτὸς δὲν ἦταν δάσκαλος κανόνες φορτωμένος, πλὴν ἤξευρε τὰ γράμματα στὸν νοῦ πρὶν ν’ ἀναιβοῦνε, πὼς πρέπει πρῶτα στή ψυχή, μέσ’ στὴν καρδιὰ νὰ μποῦνε.