Μάνα μας εἶνε ἡ Γαλλία,
σὰν τὴν Ἑλλάδα μας κι’ αὐτή·
θαρρεῖ κανεὶς πὼς εἶναι μία
ἡ ὄψι τους ἡ ζηλευτή.
Μιὰ στὸ σπαθί, στὴν ἐμμορφάδα,
στὴ χάρι καὶ στὴ μυρωδιά,
μιὰ εἰς τοῦ νοῦ τὴ γρηγοράδα
κι’ ἀπ’ ὅλα, ἀπ’ ὅλα στὴν καρδιά.
Δὲν περπατοῦν αὐταίς, πετοῦνε...
Καὶ σκέπτονται μὲ τὸν παλμό,
καὶ ἢ ἐπάνω θ’ ἀνεβοῦνε,
ἢ πέφτουν δίχως στεναγμό.
Πλὴν πέφτομε κ’ ἐμεῖς κ’ οἱ Γάλλοι,
εἰς τὴν ἀσπίδα τῆς τιμῆς
καὶ σηκωνόμαστε καὶ πάλι,
λειοντάρια αὐτοί – ἀετοὶ ἐμεῖς!