Κάτω στὴ γῆ κατέβαζε τοῦ οὐρανοῦ τὸ δῶμα,
ἡ γαλανὴ Σημαία μας μὲ τὸ γλυκύ της χρῶμα·
σ’ ὅλους τοὺς δρόμους χαίρουσουν τὸ χρῶμα της τὸ πλάνο
κ’ ἔβλεπες κάτω οὐρανὸ καὶ οὐρανὸ ἀπάνω
καὶ μέσ’ στὰ μάτια Σου τὰ δυο!... Σὲ δροσεραὶς μυρσίναις
χλωμὸς ἀπὸ συγκίνησι ἀπάνω ἐπατοῦσες,
γύρω-τριγύρω Σου κρυφαὶς ἐφαίνοντο ἀκτῖνες
καὶ δακρυσμέναις ἔβλεπες ματιαῖς ὅπου περνοῦσες·
ὄχι, δὲν ἤσουν ἄνθρωπος κατὰ τὴν ὥρα ἐκείνη,
ἀλλὰ τοῦ Γένους τ’ ὄνειρο π’ ἀλήθεια θενὰ γίνῃ·
τ’ ὄνειρο ποῦ ἐβλέπανε μὲ μάτια ἀνοιγμένα
τόσαις γενιαὶς σ’ ἄλλους καιρούς, σὲ χρόνια σκλαβωμένα,
κι’ ὅπου ἀκόμη βλέπομε!... ὡς ποῦ νὰ χρεμετίσῃ,
ν’ ἀστράψῃ στὴν Ἀνατολὴ καὶ νὰ βρεθῇ στὴ Δύσι
τὸ φτερωτό Σου τ’ ἄλογο· ὡς τὴ στιγμὴ ἐκείνη,
ποῦ μιὰ στὸν Τοῦρκο σπιθαμὴ τῆς γῆς μας δὲν θὰ μείνῃ.
Ὡς ποῦ νὰ ἔβγῃ τὸ σπαθὶ στὸ φῶς καὶ στὸν ἀγέρα
καὶ ἡ Ἑλλάς, Ἑλλὰς γενῇ, μια ὅλη, πέρα-πέρα!