Συχνὰ σὲ βλέπω νὰ περνᾷς μπροστά μου χέρι, χέρι
μὲ τὴ γλυκιά μανούλα σου· ἀγέρι μ’ ἄλλο ἀγέρι·
δαφνοῦλα μὲ τριανταφυλλιά, μ’ ἀστέρι ἄλλο ἀστέρι·
καὶ μοὔρχεται στὴν ἀγκαλιά νὰ ἔλθω νὰ σὲ βάλω,
στὸ μέτωπό σου τὸ ἁγνὸ τὰ χείλη μου ν’ ἀφήσω
καὶ σὰν καὶ τὸν πατέρα κ’ ἐγὼ νὰ σὲ φιλήσω!
Πόσαις φοραὶς χαρούμενα δὲν Σ’ εἶδα στὴν πλατεῖα,
πόσαις φαραὶς στὴν ὄψι σου δὲν εἶδα τὴ δροσάτη,
στὸ παιδικό σου μέτωπο τοῦ μέλλοντος σημεῖα·
βλέπει βαθειά, μακρύτερα τοῦ ποιητοῦ τὸ μάτι.
Διπλὰ ἐκύτταζα· διπλὸ ἐφαίνεσο μπροστά μου·
σ’ ἔβλεπε καὶ ἀητόπουλο κι’ ἀητὸ κάθε ματιά μου·
παιδὶ καὶ μὲ στὴ νειότη σου, καὶ σκύμνο καὶ λειοντάρι,
μὲ Γαρδικιώτη ἀνάβλεμμα, περπατησιὰ καὶ χάρι.
Μὲ τὸ σπαθὶ τοῦ παπου σου στὰ χέρια τὸ μεγάλο
σὲ Κερατσίνη δεύτερο, σὲ Κερατσίνη ἄλλο
καὶ πολεμάρχη στοῦ ἀητοῦ τὴν ξακουσμένη θέσι,
μὲ γέρου Θόδωρου καρδιά, μὲ Θοδωράκη μέση!
Κι’ ἀκόμη, ἀκόμα ἡ διπλὴ σ’ ἐκύτταζε ματιά μου,
παιδάκι καὶ κλεφτόπουλο ἄλλου καιροῦ, μακριά μου,
Τούρκων κουφάρια νὰ πατῇς πεσμένα κάτω στίβα
στὸν κάμπο πὤχει ὄνομα «τὰ κόκκαλα τοῦ Γρίβα».