Ἄχ, τὰ χαρίζω ὅλ’ αὐτά, ἐδῶ τὶ νὰ τὰ κάνω!
Θέλω στὴ γῆ ποῦ ἄνοιξα τὰ μάτια, ν’ ἀποθάνω,
κ’ ἐδῶ δὲν εἶναι τ’ ἅγιο ἐκεῖνο κοιμητῆρι,
ποῦ κοίτετ’ ὁ πατέρας μου, ὁ γυιός, ἡ ἀδελφή μου,
τὸ κουρασμένο μου κορμὶ στὸ χῶμά του νὰ γύρῃ.
Θέλω ἐκεῖ νὰ κοιμηθῶ σὰν θἄβγῃ ἡ ψυχή μου·
θέλω νὰ βλέπω τὰ παιδιὰ τὴν ὥρα ποῦ πεθαίνω,
τοῦ ἀδελφοῦ μου νὰ κρατῇ τὴν κεφαλή μου χέρι,
στὴ μάνα καὶ στὴν ἀδελφὴ νὰ ἀκουμβῶ ἀπάνω,
καὶ νὰ σφαλᾷ τὰ μάτια μου τὸ σπλαχνικό μου ταῖρι.
Θέλω ἡ μυρισμένη γῆ τὸ σῶμά μου νὰ πάρῃ,
ν’ ἀνέβω ἄλλη μιὰ φορὰ τὰ γαλανὰ βουνά μου,
νὰ πιῶ τῆς βρύσης μου νερό, νὰ μυρισθῶ θυμάρι,
καὶ τὰ χελιδονάκια μου νὰ τὰ `βρω στὴ φωληά μου...
Ἐκεῖ, ἐκεῖ... γιατὶ ἐδῶ ψυχομαχῶ, φοβοῦμαι·
δειλιάζω ξένο θάνατο, θάνατο Σκύθη, Ρῶσσο·
καὶ ἡ καρδιά μου σὰν πουλιοῦ κτυπᾷ ὅταν θυμοῦμαι,
σὲ τάφο πάγου πῶς μπορῶ τὸ σῶμά μου ν’ ἁπλώσω!
Σὲ τέτοιο μνῆμα τὸ κορμὶ λιθόνεται, παγόνει,
βρυκολακιάζει καὶ ποτὲ δὲν λυώνει μέσ’ στὸ χιόνι!