«Όχι, δεν τον είδαμε» είπε η γυναίκα του θυρωρού, κι η σελήνη
βγήκε κάτωχρη πάνω στο λόφο, ήξερα πως κρυβόταν, μα εγώ θα
τον αναγνώριζα απ’ το μεγάλο του σάβανο που άγγιζε τις άκρες
της πόλης κι από το κούφωμα του βιολιού που είχε κυλήσει η ψυχή
του τη νύχτα που τον ποδοπατούσαν,
και ξαφνικά τον είδα μέσα στην κάμαρα, ανέβαινε αργά αργά
στο ικρίωμα, ενώ το φανάρι του νυχτοφύλακα του λόγχιζε το πλευ-
ρό, τον είδα, σας λέω, ήρεμο και γαλήνιο σαν τους νεκρούς που
απέρριψαν πλέον την οδύνη να σπαταλάνε το Θεό,
«ανοίχτε, φώναξα, κάποιον σκοτώνουν εκεί μέσα», η γριά άνοιξε
κι εκείνος γονατισμένος έγλειφε τα παπούτσια τους, μέσα στα επου-
ράνια, «μείναμε οι δυο μας μόνοι» είπε, ένας ψίθυρος ήρθε τότε από
μακριά, μια παράφορη νοσταλγία να ξαναδώ τον πατέρα, μα είχαν
περάσει τα χρόνια, κι η αθωότητα τρίκλιζε τώρα σαν ένας άγγελος
που απ’ τα φτερά του υποφέρει,
«μη με μαρτυρήσεις» είπε, κι όπως άνοιξε το σακάκι του είδα το
δαίμονα που του ΄χε φάει όλο το σώμα, και το κεφάλι του στηριζόταν
τώρα πάνω στο χέρι του αναχωρητή
που προσευχόταν στην έρημο.