Η ζωή μας στη διάθεση των άλλων σαν την επιγραφή ενός τάφου
αλλά όταν εν΄αστέρι πέφτει το βράδυ φέρνει ειδήσεις στα παιδιά
ή όταν φεύγουν τα πουλιά το φθινόπωρο, ποιος θα χτυπήσει φιλικά
στον ώμο το φυλακισμένο
και συχνά τις νύχτες οι νεκροί σύντροφοι παραμερίζουν με κόπο τη
λήθη για να μου στείλουν λίγα δάκρυα,
κόσμος μικρόψυχος που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα πάνω
απ’ το δέντρο που βρέχεται -
ο ήχος ενός σφυριού την ώρα που βραδιάζει, η μυρουδιά ενός
μουσκεμένου κήπου, κάποιος περαστικός - πράγματα απόμακρα
ή ξένα που κάποτε θα τα θυμηθείς με πόνο
κι αυτή η μυστική εύνοια που σου χαρίζεται όταν σ΄έχουν όλοι
εγκαταλείψει
λοιπόν, ποιος είμαι; ποιος είσαι; καιρός να γνωριστούμε καλύτερα -
ένα καμπαναριό φεύγει μες τα σύννεφα
ώ, ας μην τελειώσει αυτή η νύχτα που διαβαίνω - που διαβαίνω
ανυπεράσπιστος κι ωραίος.....