Οπωσδήποτε θα είχα κάνει μεγάλα πράγματα
στη ζωή μου, αλλά είχα γεννηθεί πολύ απασχολημένος,
θέλω να πω (τι να πω και ποιος να καταλάβει)
– έμενα τότε σ’ ένα άθλιο ξενοδοχείο κοντά στο σταθμό,
τα τρένα φεύγαν γρήγορα σαν τις Εποχές, τα βράδια
ακουγόταν άξαφνα ένας πυροβολισμός απ’ το
παρελθόν κι η νοσταλγία με σκότωνε, ενώ η μαραμένη
καμαριέρα έστρωνε τα σεντόνια, τυλιγμένη μες στο
πυκνό μυστήριο μιας ζωής που σπαταλήθηκε άδικα, και
θυμόμουν τη μητέρα που μού `λεγε πως μια είναι η
μεγάλη αμαρτία, “παιδί μου” έλεγε κι εγώ καταλάβαινα,
γιατί υπάρχουν πολύ λίγα λόγια στον κόσμο –
όπως κι οι πιο ωραίες ιστορίες θα ειπωθούν για μας
όταν δε θά ναι πια κανείς να τις ακούσει.