Σαν να ναι μην ακουμπάς στο χώμα, μα σα νάσαι
σε μια μεγάλη σκάλα πάνω, που κι αυτή σε μια άλλη σκάλα
στηρίζεται, κι εκείνη το ίδιο σ άλλη, αναρίθμητες σκάλες,
που όνομα αν θέλεις να τους δώσεις, πες τες :

Φιλοδοξία, οίχτο, αλαζονεία,
ονόμασέ τες φόβο θανάτου, κι άλλον φόβο ετούτον, πιο μεγάλο,
της ζωής, πες τες :

Οράματα, επιθυμίες, μνήμες δικές σου, κι άλλες μνήμες
εκείνων που δώσαν το αίμα και δε γνώρισες ποτέ σου,
ονόμασέ τες: μέρες, πες τες νύχτες και πες τες και Θεό
και Τίποτα και χρόνο και δικαιοσύνη
όλα τα ονόματα, η κάθε λέξη μια επικίνδυνη, μεγάλη σκάλα είναι,
κάνοντας ένα πελώριο τρεμάμενο οικοδόμημα από σκάλες
που είναι έτοιμες να πέσουν και που τις κρατάει μονάχα
ετούτης της μικρής σου ύπαρξης η αμείλιχτη ισορροπία.