Καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί τα γράφω όλα αυτά, κι αν θα
παρηγορήσουν ποτέ κανέναν, προτιμούσα, λοιπόν, να μένω γονα-
τιστός ( ήταν το δικό μου σπίτι), όμως, γρήγορα, έχανα τον ειρμό
με τον ίσκιο εκείνων των μεγάλων φτερών πάνω στον τοίχο, ενώ
ήμουν ολομόναχος στην κάμαρα, έτρεχα τότε στο απάνω πάτωμα,
ψάχνοντας; κι ύστερα πιο πάνω, ως πέρα τους εξώστες. Ώσπου ό-
ταν ξανακατέβαινα είχε τελειώσει η γιορτή.
Άνοιγα τότε την πόρτα και κοίταζα ήρεμος τη νύχτα, επειδή τί-
ποτα δεν άλλαζε, κι ο καθένας ζει με τον τρόπο του την αιώνια πα-
ραπλάνηση.