«Ποιος είναι;», « ησύχασε κανείς» είπε, οι μύγες πνίγονταν με-
σα στ’ απομεινάρια του κρασιού, σκεπάζοντας με μαύρες κηλίδες
τη λάμψη του φθινοπώρου, «που πάμε;» ρώτησα, « σ’ έπαιξα, είπε,
κι έχασα»
τ’ αγάλματα μου γνέφαν, μα ήταν κάτι το ανεξήγητο, που το
ξέρουν αλήθεια, αναρωτιόμουν, και τις νύχτες έσκυβα, « είσαστε
καλά;» ρώταγα, γιατί εγώ δεν είχα θάψει τους νεκρούς μου,
η αμαρτία μου ήταν ότι προσπάθησα να ξεφύγω το πεπρωμένο,
γέμισα ξανά τα ποτήρια, « πιες, κάθαρμα» είπα, παλέψαμε με λύσ-
σα πάνω στο χαλί, όταν με πέταξε απ’ το παράθυρο, μια μακρι-
νή γυναίκα άνοιξε το φεγγίτη και με σκέπασε με τα βλέφαρα της,
τότε φάνηκε το φεγγάρι, έπρεπε να βιαστώ, έπρεπε να κρύψω
όλα αυτά τα πτώματα που πλημμύριζαν το υπόγειο – Θεέ μου,
πόσες φορές με είχαν σκοτώσει,
κι όπως άνοιξε την πόρτα, είδα πάνω στο τραπέζι σαν χυμένο
κρασί το μακρινό μας ταξίδι, « αν ξανάρθω, θα συναντηθούμε, άρα-
γε;» είπε, « ναι, του λέω, γιατί εγώ θα βρίσκομαι πάντα στην
άκρη».