Τώρα τα βράδια κάθομαι σε μισοσκότεινα καφενεία και
πίνω με πεθαμένους φίλους
άλλα κι όταν έφυγα απ’ τα παιδικά μου χρόνια κρατούσα
ένα γράμμα που δεν έμαθα ακόμα που πρέπει να το
πάω
και για κακή μου τύχη οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν κι
αυτοί θνητοί.

Θυμάμαι τα παλιά προάστια και τα ηλιοτρόπια που σα
μικροί αρχάγγελοι παράστεκαν τους κήπους
θυμάμαι τις μικρές απόμερες κάμαρες όπου πέθανα για
πράγματα που δε θα γνώριζα ποτέ
θυμάμαι τις γυναίκες που αποκοιμήθηκα πάνω στο στήθος τους
ενώ τα μακρινά σφυρίγματα των τρένων μ’ έπαιρναν μαζί
θυμάμαι τα μεγάλα πλήθη στους δρόμους να τραγουδάνε
τη Διεθνή.

Εξάλλου δε ζητήσαμε τη νίκη-
μοναχά λίγη μουσική...