Δύσκαμπτο ποίημα, δύστροπο
Τσινάει: "δε γράφομαι,
δε γράφονται τα ποιήματα".
Εσύ επιμένεις φυσικά,
και κάπου βρίσκεις, τέλος, την αρχή του.
Πας να το ξετυλίξεις
μα μουλαρώνει ξάφνου στρίβεται
τυλίγεται, τυλίγεται
κουβάρι σκούρο μες στο στήθος σου
σου φράζει για καλά τον οισοφάγο.

Πάλι δηλαδή τα ίδια απ’ την αρχή
κι έτσι εξαγριωμένος
το ξετυλίγεις άτσαλα
(πρέπει να τελειώνεις πια μαζί του, τι να κάνεις;)

Τότ’ ακατάσχετο
γεμίζει νήματα το σπίτι
Νήματα, ποιήματα - κλωστές
τυλίγονται στα πόδια σου
στο στήθος στους λαγόνες
φτάνουν ανεπαίσθητες θηλιές
γύρω από το λαιμό σου
και τότε τι να κάνεις;
Πάλι το τυλίγεις, το τυλίγεις
– Σκασμένο, ποίημα αγκυλωμένο τι γυρεύεις;

Νερό; νεράκι του θεού;
Ντερλίκωσε, ρουπώσου –
Τ’ αποποιείται δύστροπο – δε θέλει, δεν το θέλει
Αίμα θα θέλει υποψιάζομαι
κι έτσι χορτάτο κι εύκαμπτο
να βγει, να ξεχυθεί σα λογοδιάρροια στο χαρτί.

Δύσκαμπτο ποίημα
σαδιστικά στριμμένο τυλιγμένο με παιδεύει

Δεν το μπορώ, δεν το μπορώ
αυτό το τελευταίο μου ίσως ποίημα.