Το τελευταίο φιλί τ’ ουρανού στην πούλια
βαθιά νυσταγμένα χαράματα,
σ’ ένα φόντο από ροζ σύννεφα,
με ταξιδεύει μακριά από συμφορές
και κακά μαντάτα κι από εικόνες φονικές
όπως εκείνη με τα σφαγιασμένα παιδιά
σ’ ένα σχολείο της Συρίας.

Τρομαγμένα ορθάνοιχτα καθάρια μάτια
και φωνές παιδικές που γίναν ουρλιαχτά πόνου
ή θανάτου ίσως.
Ένα τρύπιο παιδικό πουκάμισο από σφαίρα
ή μια σάκα σχολική ξεκοιλιασμένη
που αδειάζει με μίσος τα τρομαγμένα βιβλία
στη μέση του δρόμου.

Αφημένος στην ξενοιασιά του σπιτιού μου
που για κείνους τους Ανατολίτες,
μακρινούς συγγενείς του πνεύματος, Ελληνοσύρους,
φαντάζει ματωμένη πολυτέλεια,
μαζεύω τα ροδοπέταλα της αυγής,
τα τακτοποιώ όμορφα στο συρτάρι της μέρας
για να τα έχω ενθύμια στην καθημερινή κόπωση.

Κι ενώ των δικών τους παιδιών τα χέρια
είναι βαμμένα με τ’ αθώο αίμα,
στα χέρια τους, τα δικά μου, κρατάνε
μαζί με τα πινέλα της ζωγραφικής τους
εκείνα τα ροδοπέταλα που λέγαμε
για να τα χαρίσουν, μικροί ήρωες,
στη μάνα τους το μεσημέρι.