Όταν οι μέρες ξαναγεννηθούν
ίσως φορέσουν το φόρεμα της αγάπης.
Σε ζεστό κρεβάτι θα τις προσμένει η έγνοια.
οι νύχτες θα γίνουν σπιτικό τους
κι οι στιγμές θα τραγουδούν την καληνύχτα.
Μα μέχρι τότε
στυλώνεται το κορμί με λόγια
και κρασί φαρμάκι που ξεγελά.
Ένα φεγγάρι που βγαίνει
μοιράζεται μ’ έρημους δρόμους.
Οι πίκρες ξεχειλίζουν τα όρια
ένα καμπαναριό που αφυπνίζεται από πίστη σωπαίνει
και τα όνειρα που μοιάζουν με θάλασσα
απ’ την άμπωτη και παλίρροια της θύμησης
ξυπνούν τα πρωινά με τον χαμό αγκαλιά.