Κάτω από παρόμοια άστρα περπατάμε
Αν κοίταγες ψηλά θα το `βλεπες
Μα ο πειρασμός να χάνεις το ξημέρωμα
έδινε πια τροφή για εφιάλτες
Νωχελικά γυρνάγανε οι δείκτες μας,
σαν να’ θελε ο χρόνος να παγώσει.
Ειρωνικά όταν μας κοίταξε το αντίο,
στέκαμε ανήμποροι, αγάλματα, θαρρείς νεκροί.
Λόγια λόγια...
το νόημα εξαφανίζεται.
Εγώ στο παρακάτω της ζάλης μου θε να σε συναντώ
Εκεί που αντάμωσε το σπάνιο χαμόγελο
της νύχτας την γαλήνη.
Και τώρα φύγε.
Όμως φεύγοντας σφάλισε απαλά την πόρτα
μην ταραχτούν οι αναμνήσεις.
Και μην με παρεξηγείς
Είναι που κρύωνα και ήθελα να ντυθώ την ύπαρξή σου.