Μια τεθλασμένη ευθεία μ’ ατελείωτα σπασμένα, ζικ- ζακ,
στη ράχη της ουράνιας γήινης σφαίρας!
Κι από κει ξεκινάει το υγρό μπλε του κορμιού της
χωρισμένο σε μικρά ή μεγάλα γυαλιά σαν από κρύσταλλο.
Δέσανε με τα χρώματά της, το γαλάζιο τ’ ουρανού
και τα γήινα χρώματα της γης σ’ έναν ατέλειωτο χορό
και γίναν ένα.
Γη- ζωή, θάλασσα- ζωή, γη -θάνατος, θάλασσα- θάνατος!
Ζευγάρια ακατάλυτα, αρχέγονα, ανεξήγητα!
Πώς προκαλείτε τις αισθήσεις μου σ’ ένα ατέλειωτο τραγούδι,
μπλεγμένο με τα πάθια τ’ Οδυσσέα ή το ταξίδι των Αργοναυτών,
της Αφροδίτης το φτάσιμο σε μια ξεχασμένη αμμουδιά
της θεσπέσιας Κύπρου.
πόσα κορμιά δεμένα σε κατάρτια καραβιών
γίνηκαν αδερφοποιητές ψυχές του Νηρέα ή του Πλούτωνα
και πλάγιασαν το θάνατο, αγκαλιασμένες με τ’ άνθη του βυθού σου.
Κι εγώ όρθιος στην πλώρη τ’ αφροστεφάνωτου πλεούμενου,
παλεύω με σειρήνες και θαλάσσιες γοργόνες
να περάσω τις Συμπληγάδες.
Φεύγω το άγριο κλείσιμο των σαγονιών τους
ξεκινώντας για νέες πατρίδες και χαράζοντας τ’ όνειρο.
Τα χρώματά του είναι τα δικά σου, το βαθύ μπλε,
τ’ απαλό γαλάζιο ή το θυμωμένο γκρι όπως βγαίνει
απ’ το γιγάντιο κύμα που σου αυλακώνει το μέτωπο,
ενώ εσύ παραμένεις εκεί μια τεράστια υγρή αγκαλιά
που τυλίγει σα μάνα με τα ζεστά της χέρια το