Υπάρχουμε σε μια κίνηση.
Γι’ αυτήν υπήρξαμε
όσο κι αν είναι τρομερή
όσο κι αν μας οδηγεί στο μακελειό διαρκώς
αυτή καταξιώνει τη ζωή μας
και δίνει νόημα στις μέρες μας.
Υπάρχουμε σε μια κίνηση.
Αν την απαξιώσουμε, πεθαίνουμε.
Γινόμαστε φυτά
που τα κινεί ο αέρας πια τυχαίως
ώσπου ν’ ανέβει αυτή αγριεμένη, πάλι μες απ’ το βυθό μας
μες απ’ τις αντιστάσεις μας διαρρέοντας.
διεκδικώντας τον καιρό και τις ημέρες που `χασε.
Υπάρχουμε σε μια κίνηση.
Κι αν δεν την κάνουμε,
ακόμα κι αν τη στραγγαλίσουμε
διαγράφεται μοιραία στη βούλησή μας
μεθάει τη φρόνησή μας
δίνοντας τον τόνο της στα χέρια μας.
Υπάρχει σαν υπονοούμενο εύγλωττο στα μάτια μας.
Έρχεται ακάθεκτη, δεν πάμε προς αυτήν,
μας πάει, δεν την πάμε.
Υπάρχει στο αίμα μας,
υπάρχει στην ψυχή μας,
δεν είναι δυνατόν να της διαφύγουμε.