Κι ούτε που πρόλαβες να φύγεις
άφησες πίσω το γέλιο σου στους οφθαλμούς μου
να φιλούν την άκρη του φορέματός σου
που με άγγιζε δυο μέρες και δυο νύχτες
και που ρώταγε επίμονα
αν γιατρεύεται ποτέ το ποτάμι μιας αγάπης
σαν κυλά πρόθυμα για ν’ ακούει.
στάσου! Μου φώναζε...
δε θα γλιτώσει κανείς από τούτη την θέρμη
από τούτο τον θάνατο
που καρτερά σαν χιόνι καθάριο την αγάπη...
δε θέλω να ξεφύγω! Απάντησα...
στην αιωνιότητά της ποθώ να ξεψυχήσω...