Η ελαφροΐσκιωτη δεν μιλά μόνο δείχνει
κι όπου δείχνει κάτι βλέπει που δεν το βλέπουνε οι άλλοι.

Αν δείχνει άδειο δρόμο θα’ ναι ψυχές γεμάτος
αν άδειο φορτηγό θα’ χει κρυμμένους μετανάστες
αν πέτρα να τη σηκώσεις κάτι με αυτήν θα χτίσεις
αν πόρτα άνοιξέ τη μην την κλείσεις
αν δείχνει εσένα σου λέει ότι σ’ αγαπά.
Κι όταν το χέρι φτερουγίζει διευθύνει μουσική
που ακούει μόνο αυτή
κι αν έχει ακίνητα τα μάτια
φρουροί είναι που την προστατεύουν.

Τρώει σαν πουλάκι, κοιμάται μέσα σε φτερά
νομίζεις ότι θ’ ανοίξουν και θα πετάξει.

Της το’ παν ένα πρωί: το βράδυ θα πάψεις να μιλάς.
Την ώρα του δείπνου μ’ έδειξε κι έπαψε να μιλά.