Με ένα φλάουτο και με μια κιθάρα,
βγήκε σήμερα ο ποιητής κάτω από το χλωμό φεγγάρι
και αφού κάθισε στο χορτάρι με σκεπή τα ασημένια άστρα
τραγούδησε μέσα από την ψυχή του και άφησε το αεράκι να τον συνεπάρει.

Τραγούδησε για όλα τα πράγματα που ήταν κάποτε και τώρα ποια δεν είναι,
για τις ομορφιές του κόσμου την αγάπη κάθε τόπου.
κόσμος περνούσε πάνω κάτω σαν σκιές μες την ομίχλη
μα εκείνος δεν κοιτάει γιατί η εικόνα τους τον θλίβει.

Δεν κοιτάει αυτούς που ανήσυχοι περνούνε
και το σκοτάδι που έφτιαξαν με μίσος καταριούνται.
Χάνεται ο ποιητής μέσα στο τραγούδι και το άπειρο
με ένα βλέμμα αγέρωχο με θάρρος το αντικρίζει.