Ο μυστικός αριθμός επτά έδινε το μέτρο.
Μα ο Παρθενώνας γεννήθηκε μέσ’ από θαύματα.
ήταν η Παρθένος Αθηνά, η Θεά η προστάτιδα της πόλης
Που βγήκε κατ’ ευθείαν απ’ το κρανίο
Του πατέρα των Θεών και των ανθρώπων
Σύμβολο της Σοφίας, της Νίκης και της Ειρήνης.
ήταν η οργή των Ελλήνων,
Που οι Πέρσες κάψανε τα ιερά της Ακρόπολης.
ήταν ο Μαραθώνας, οι Θερμοπύλες, η Σαλαμίνα.
ήταν η Δημοκρατία της Αθήνας, η Πανελληνία συμμαχία της,
Η μεγάλη ακμή της Τέχνης και το ταμείο της Δήλου.
Ο Φειδίας ύστερα και ο Περικλής και η Ασπασία.
Ο, τι έχει παραλειφθεί θα μιλήσει παρακάτω μόνο του.
Τρίτη Εκατομβαίωνος μεσούντος.
Ο "Μέγας Ναός" εγκαινιάζεται.
Από τη μιαν άκρη ως την άλλη ο ιερός βράχος
Φαντάζει καθαρός από τα σπάσματα και τις σκόνες
δουλειάς τόσων χρόνων.
Λάμπουν τα μάρμαρα, φέγγει ο ναός της Παρθένου
Καθώς μπαίνει το άπλετο φως απ'τις πανύψηλες θύρες
Κι αχτινοβολάει το χρυσελεφάντινο που αγγίζει τη στέγη
Και κρατάει μια νίκη Θεά, στην παλάμη του, ορθή.
Ως του Φαλήρου τη θάλασσ’ αστράφτει της Προμάχου το ακόντιο.
Ο κόσμος στα καλά του ντυμένος ένα γύρο
Στη σειρά οι επίσημοι άντρες. Ιερείς πρυτάνεις άρχοντες
Στρατηγοί, θεσμοθέτες, ταμίες. Αντιπρόσωποι πόλεων.
Υπερήφανοι οι μεγάλοι δημιουργοί.
Ο Φειδίας με τους συνεργάτες του και τους μαθητές του,
Και μέσα στην κόρη των ματιών όλου του κόσμου
Ο Περικλής με την Ασπασία.
-- Δεν ξέρω αν εκείνη την εποχή συνηθίζανε
Να βγάζουν το σκουφί τους οι άνθρωποι μπροστά στους ναούς.
Εσύ όμως το `βγαλες το σκιάδι σου πριν την πρώτη βαθμίδα
Και το στρίμωξες κάτω απ’ τη μασχάλη καθώς κοίταζες.
Φορούσες τον χιτώνα σου τον καθαρό, τα καλά σου πέδιλα.
Ταινία στο λουσμένο κάτασπρο σου κεφάλι
Με το γενάκι του το σμιλεμένο,
Σαν των αγαλμάτων που δούλευες.
Είχες βγει μπροστά απ’ τον άλλο τον λαό, σαν λαθραίος
Που ωστόσο το γλυκό σου χαμόγελο
Δεν είχε να δείξει τίποτα
Από τέτοιου είδους προπέτεια.
Δεν ήταν που `θελες να δεις τον Περικλή και τον Φειδία,
γιατί τους είχες δει πολλές φορές
τις ημέρες που περνούσαν εποπτεύοντες κι εσύ πελεκούσες
σαν να `παιζες λύρα, μην τύχει κι έπεφτε
του βάρους το χτύπημα. Και το λάθος στο μάρμαρο
σημαίνει ανεπανόρθωτο κακό.
Ουτε γιατι το λαχταρουσες ιδιαίτερα
ν’ ακούσεις αρχιτέκτονες και ρήτορες
που θα εξηγούσαν για τις αναλογίες και τις αυταπάτες.
Τον αντιπαραλληλισμό των κιόνων, τα γείσα και τις εντάσεις,
Την βαθμιαία κυρτότητα των επιστυλίων
Την βαθύτητα των ραβδώσεων και της στερεότητας την αίσθηση.
Εσύ ήσουν λιθοξόος. Τεχνίτης σαν κανένας άλλος.
Έκαμνες μετάξι τα μάρμαρα. Κι όπως στάθηκες γέρνοντας
-Σου `μεινε αυτο το γέρσιμο – κι ανασήκωσες
Τα μάτια προς την οροφή ένα γύρο,
Έμοιαζες να τα φέρνεις πίσω μες στα χέρια σου ένα – ένα
Και να θυμάσαι. Να την η εντομή κάτω απ’ τον ιμάντα!
-ήταν η δεύτερη μέρα που `μεινε το σπίτι σου χωρίς άλλη φωνή
Ξον απ'τη δική σου. Ήρτες ωστόσο. Κι ήταν
Που, απάνω στην καμπύλη τσάκισε η σίλη σου
Κι έχασες εκείνο το απόγεμα ολόκληρο να τα φέρεις ίσια.
Το ξέρεις πως δεν τα `φερες. Όμως δεν το βλέπει κανένας.
Δεν το βλέπει δεν το ξέρει πως δόλωναν τα μάτια σου......