Καθημερινά ανακαλύπτω ρωγμές
στο σώμα μου.
Ο πατέρας που επέστρεψε
χωρίς ποτέ να εμφανιστεί.
Η μάνα που χάθηκε
χωρίς ποτέ να λείψει.
Η αδερφή που καπνός ήταν
και καπνός παρέμεινε.

Πέφτουν σοβάδες στα όνειρα
και υγρασία στα θεμέλια.

Το χάος στους αρμούς μου αυξάνεται
καθώς οι θάλασσες που πέρασα ξεράθηκαν
καθώς τα σύννεφα που ήπια
ξαναφάνηκαν.

Μένει η αγάπη:
Χαμογελά- κι εκεί αρχίζει ο κόσμος
εκεί και τελειώνει.

Ένας κόσμος μικρός - σαν το σώμα μου.
Αόρατος - σαν τα δάκρυά μου.