Ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος,
τα δυο βουνά μαλώνουν
το ποιο να ρίξει τη βροχή,
το ποιο να ρίξει χιόνι.
Ο Κίσσαβος ρίχνει βροχή κι ο
Όλυμπος το χιόνι.

Γυρίζει ο γερο Όλυμπος
και λέγει του Κισσάβου:
Μη με μαλώνεις Κίσσαβε,
μπρε τουρκοπατημένε,
που σε πατάει η Κονιαριά
κι οι Λαρσινοί αγάδες.

Εγώ είμ’ ο γερο Όλυμπος
στον κόσμο ξακουσμένος,
έχω σαράντα δυο κορφές
κι εξήντα δυο βρυσούλες,
κάθε κορφή και φλάμπουρο
κάθε κλαδί και κλέφτης.

Κι όταν το παίρνει η άνοιξη
κι ανοίγουν τα κλαδάκια,
γεμίζουν τα βουνά κλεφτιά
και τα λαγκάδια σκλάβους.

Έχω και τον χρυσόν αετό
τον χρυσοπλουμισμένο,
πάνω στην πέτρα κάθεται
και με τον ήλιο λέγει:

"Ήλιε μ’ , δεν κρους τ’ αποταχύ,
μον’ κρους το μεσημέρι,
να ζεσταθούν τα νύχια μου
τα νυχοπόδαρά μου".