Ήταν μια πόλη που αγαπούσα από παιδί
ήταν το άστυ το κλεινόν, των προαστίων.
Εκεί που άνθιζε γεράνι γιασεμί
από το Δέλτα έως το τέρμα Πατησίων.

Ήταν μια πόλη που ξυπνούσε δυνατά
από ένα όνειρο από έναν εφιάλτη
και προσπαθούσε ν'αγκαλιάσει στοργικά
κάποιο δοσίλογο και κάποιονε αντάρτη.

Ήταν μια πόλη που τραγούδαγε συχνά
κάποτε έντεχνα κι άλλοτε λαθεμένα.
Όμως σου έφθανε ν’ ακούσεις τα παιδιά
μέσ’ τις αλάνες να κλωτσούν ευτυχισμένα.

Αυτή την πόλη π'αγαπούσα μια φορά
μου την εσκότωσαν, τσιμέντο, εθνοσωτήρες
και ορφανά αφήσαν όλα τα μωρά
των ρετιρέ, των υπογείων στους καυστήρες.

Γι αυτή την πόλη τώρα πια δεν τραγουδώ.
Μοιρολογώ και από τον πόνο μου δακρύζω
και όπως με βλέπουν Ποσειδώνας και Αθηνά
σ’ αυτό τον θάνατο πως έφταιξα νομίζω.