Τα αττικά δείπνα τα χλευάζουν ως λιτά.
Των φιλοσόφων των σοφιστών των παραφιλοσόφων.
Οι μερίδες ήσαν ίσες όπως άρμοζε σε άρχοντες.

Έτσι και στα κοινά τραπέζια των Λακώνων
με αφηγήσεις ανδραγαθιών των παλαιμάχων.
Σύμπασα η πόλις, με χορηγούς, ίσες μερίδες.

Το ίδιο και στα δείπνα των οικογενειών
των φίλων για χαρές και λύπες
αλλά και στα φιλανθρωπικά συσσίτια
των απόρων των αστέγων και των φτωχών.

Ίσες μερίδες κατ’ αρχήν το φαγητό.

Αρκεί να υπάρχει. Γιατί κάθε δειλινό
δεν προϋποθέτει φαγητό για όλους επί γης.
Ούτε καν για τους μισούς.