Πού χάθηκες βασίλεμα
και νούφαρο της λίμνης,
ονείρων μου τα βότσαλα
σαν έριχνα βαθιά;
Ανασαιμιά υάκινθου
διαρκώς πώς αργοσβήνεις,
στης πόλης την απρόσωπη
...ισόβια καταχνιά!!

Αμόλυντη, που χάθηκες
του κύκνου ομορφάδα,
στον ήλιο καθώς φτέριαζες
μια κάτασπρη ορδή.
Άνυδρες κοίτες άφησες
σε ποταμίσιο...διάβα,
να...πνίγουν το συναίσθημα
να αυξάνουν την οργή!!

Χλωμό ηλιοτρόπιο
απόγειρες στους ίσκιους,
που χάθηκες ανέπαφο
χωρίς να σε θωρώ.
Στη καπναιθάλη έσβησες
μαζί, με τους ιβίσκους;
Αυθόρμητα από μέσα μου
αυτό, δεν το μπορώ!

Αηδόνι αργυρόηχο,
γλυκόλαλε ερημίτη,
στη ρεματιά βουβάθηκες,
που χάθηκες κι εσύ;
Τώρα των αποκρουστικών
ασμάτων μόνο η θλίψη
αφύσικα και βαρετά,
μονότονα αντηχεί!!

Πού χάθηκες εννιάφυλλη
λευκή μου μαργαρίτα
που σε μαδούσα επίμονα
να βρω αν μ’ αγαπά.
Σβήνει η πλαγιά που άνθιζες
γεμάτη αποκαΐδια,
το βλέμμα μου που να...απλωθεί
πλέον, με τι καρδιά!

Πού χάθηκες γιορταστική
ομορφιά των χρυσανθέμων,
του φθινοπώρου π’ έφερνες
ολόγλυκη χροιά.
Κακάσχημη απομίμηση
αυτό π’ έχει απομείνει
σ’ ένα καλάθι πλαστικό,
κινέζικη ανθεμιά!!

Πού χάθηκες μεθυστική
ευωδιά των αρωμάτων,
πίσω από κάδους σκουπιδιών
που παίζουν τα παιδιά;
Τριγύρω μου καθολική
η έκλειψη χρωμάτων,
πέφτει βαριά, ασήκωτη
θαρρείς σαν...βλαστημιά.