Κατά την αυγή κατάκοποι οι συμποσιαστές
όλη τη νύχτα περί τέχνης συζητώντας διερωτήθηκαν
πως άντεξε η Σεχραζάτ άγρυπνη και νηστική
χίλιες και μια νύχτες
να επινοεί και ν’ αφηγείται ιστορίες σ’ ένα τύραννο
για να της χαρίζει κάθε πρωί μια μέρα ζωής
να ακούει τη συνέχεια κάθε νύχτα.
Και την ημέρα να μην κοιμάται η Σεχραζάτ
γιατί έπρεπε να εφευρίσκει την πλοκή
να στολίζεται να μακιγιάρεται
να’ ναι όμορφη κι ελκυστική στο τέρας.

Θα γέρασε, θα αφανίσθηκε, θα μαύρισε
θα πέθανε η Σεχραζάτ, χίλιες και μια νύχτες ξάγρυπνη
να νικά τον θάνατο με ωραίες ιστορίες.

Δικαίως λοιπόν έλαβε το έπαθλο της αιωνιότητας
δικαιότατα την απεικονίζουν οι ζωγράφοι
νέα πάντα κι όμορφη.

Τιμές που αυτοί δε θα’ χουν
έτσι εύκολα και ξέγνοιαστα που ζουν.