Η αρχιτεκτονική της λήθης οικοδομείται
πάνω στα θεμέλια της μνήμης.
Ένας λαός έτοιμος να απεκδυθεί τα ιμάτια του
να αλλάξει τη σάρκα του με τη σάρκα του νέου
του ολότελα διαφορετικού μέλλοντος
χωρίς να αφήσει κεντημένο στο δέρμα του
έστω ένα στίχο

να κρατήσει στο βλέμμα του
ένα θρυμματισμένο άγαλμα
και λίγη άμμο από τις ακτές της Ιστορίας του
μέσα στις μικρές του φούχτες.
Το φως που υμνήσαμε κρέμεται ανενεργό πάνω στα ηλεκτροφόρα
καλώδια,

οι θάλασσες που αγναντέψαμε, εμφιαλώνονται για τους τουρίστες,
ο ήλιος κόβεται σε νομίσματα
και η ελιά σφραγίζεται με πύρινο σταυρό.
Και εκείνες οι καταστροφές και οι αποδημίες
οι εμφύλιοι σπαραγμοί και οι θυσίες
διαβάζονται πια σαν ξόρκια
όχι σαν ιστορία
και προβάλλονται τρισδιάστατα σε σκοτεινές αίθουσες

το χρήμα να ξεπλένει το αίμα
το αίμα να ξεπλένει το χρήμα.

Κάποτε κάποτε φοράμε ψηλά τακούνια και κάνουμε θόρυβο
περπατώντας μέσα στα γήπεδα.
Μα με πέλματα βρωμικα και πόδια γεμάτα καντήλες
επιστρέφουμε πιο βραχύσωμοι σπίτι.
Άλλοτε πάλι ακούμε τα υπόγεια νερά των ποταμών
και φαντασιωνόμαστε αρχαίους περιπάτους και χαϊδέματα.
Μα τα δάκτυλα συνήθισαν να πληκτρολογούν τη μοναξιά τους
να καρφώνουν τα χάδια πάνω σε κουμπιά

και να ακομπανιάρουν ευνουχισμένα αισθήματα
φριχτά τραγουδισμένα από άφυλους αοιδούς.
Κι άλλοτε φτιασιδώνουμε την αρρώστια μας
με αρχαϊκό γέλιο ή κλάμα
κάθε καλοκαίρι και άλλος Επιδαύριος θίασος
στο ίδιο έργο.

Είμαστε η λήθη που οικοδομείται
οι λίθοι που την οικοδομούν.
ο περιούσιος λαός ενός δολοφονημένου από την πίστη
θεού.

Οι γραμμές στα πρόσωπά μας άλλαξαν.
Οι αυλακιές στις παλάμες μας άλλαξαν.
Οι δρόμοι του αίματός μας άλλαξαν.
Οι λεωφόροι του μυαλού μας άλλαξαν.
Οι εθνικές οδοί μας άλλαξαν.
Δεν είναι πια τόπος.
Δεν είναι πια τόπος να ζεις.
Δεν είναι πια τόπος να ζεις εδώ.