Είχε δώδεκα ο μήνας
κι έγραφα στο ημερολόγιο
παίρνω σήμερα μαζί μου
μόνο ελπίδες και πιστεύω.

Ένα δάκρυ της γριάς μου,
την αγάπη της Χριστίνας
και με τρένο ταξιδεύω
και την τύχη μου γυρεύω.
μες στους δρόμους της Αθήνας.

Δεν περάσανε δυο χρόνια
κι έγραφα στο ημερολόγιο
έχω αλλάξει τη φωνή μου
και πέντε έξι μου ιδέες.

Μα έχει μείνει στην καρδιά μου
η αγάπη της Χριστίνας
και αρχίζω να πιστεύω
πως μπορώ να γοητεύω
τις κυρίες της Αθήνας.

Πέρσι έγραφα θυμάμαι
στο μικρό μου ημερολόγιο
άλλαξε πολύ η ζωή μου
με ζηλεύουν, δε ζηλεύω.

Και το δάκρυ της γριάς μου
την αγάπη της Χριστίνας
με το χρήμα τα μπερδεύω
τα θυμάμαι κι αγριεύω
μα είμαι κάτοικος Αθήνας.

Έχω πάψει πια να γράφω
στο χαζό μου ημερολόγιο
κι ένας είναι ο σκοπός μου
να πλουτίσω και ν’ ανέβω.

Κι αν θα δείτε τη γριά μου
ή εκείνη τη Χριστίνα
πέστε τους πως προοδεύω
μα σα χάρη τους γυρεύω
να μην έρθουν στην Αθήνα