Ασάλευτος έμεινα...
όταν πέρασες από μπροστά μου...
Γέμισε η οπτική μου...
και ξεκίνησα να σκέφτομαι αλλιώς...
Είναι έρωτας...είναι έρωτας...
Είναι θαυμασμός κι αγάπη...
Με ταξιδεύει η μορφή σου...
στις Σποράδες και στην Αίγινα....
Θάλασσα..και λουλούδια....
και δύο φιλιά στο μέτωπο...
Κυριεύεις την ποίηση...
ανατρέπεις το δράμα
Παρατηρώ το φτερούγισμα σου...
σαν πεταλούδα από λουλούδι σε λουλούδι...
Αγάπη μου ο πλούτος είσαι συ...
και τα άστρα αντανακλώνται στο δέρμα σου...
Καμιά καταιγίδα...καμία θύελλα δε σβήνει τον έρωτα...
Κανένας θεός και κανένας άνθρωπος δεν τελειώνει το χρόνο
Τρία βότανα αρωματίζουν τους πόρους σου...
και δίνουν γλύκα στην ορθωμένη ανάταση της δική σου φύσης...
όσο και να αντιστρέφεται ο χρόνος....
όσο και να κυλά σαν δάκρυ το ρετσίνι...
Μένουμε μόνοι...
για πρώτη φορά και μιλάμε...
και ένα και δυο φιλιά...
Με θέα στη χαρά που διαδέχεται την άσκοπη θλίψη...
μαζί με ήχους ραψωδίας του άπιαστου ιδανικού συναισθήματος...
Στα νερά της πηγής της νιότης κολυμπάμε...
και τρέχουμε στο γυρισμό του έρωτα σε απόμακρη αετοφωλιά...
Σώμα...σώμα λέαινας και γεύση φιλιού λεβάντας...
Που με ταξιδεύεις;
Σε μια λωρίδα γης...πλάι στο γαλανό Αιγαίο...
ή στο ταπεινό Ιώνιο...
Αγάπη μου, ...
άσπρο μου περιστέρι...
καλοκαίρι μου...
με πείσμα σαν του Ιούλη...
αρχόντισσα μου...ερωμένη μου...
Δίδαξε μου την αίσθηση και την αισθητική του έρωτα.