Στου αμπελιού,
τα κόκκινα φύλλα του φθινοπώρου,
κάθισε η Εύα.
Και κοίταξε τον ουρανό.
Και είδε τα άλογα να καλπάζουν.
Και είδε τον ήλιο να περνάει.
Κάπου στην άκρη ο έρωτας.
Κάπου στη μέση ο θάνατος.
Κάπου στο βάθος της καρδιάς η αγάπη.
Δυο πουλιά πέταξαν.
Και την συντρόφεψαν,
εκείνες τις μόνες ώρες.
Σύννεφο καλοτάξιδο την πήρε.
Και ξάπλωσε.
Και κοιμήθηκε.
Και μπήκε στο όνειρο.
Τον είδε.
Πίσω από καφέ γραφείο.
Μέσα σε γκρι ουρανοξύστη.
Σαν άγιος στην κόλαση.
Σαν πρίγκιπας στη λάσπη.
Τον αγαπάει.
Σκύβει πάνω του,
και γλυκό φιλί του δίνει.
Και μπαίνει στην αγκαλιά του,
σαν το μικρό πουλί στη μάνα του.
Μαζί στο σύννεφο,
μόνοι τους.
Ταξιδεύουν μέσα στον έρωτα.
Ταξιδεύουν στο μέλλον.
Ταξιδεύουν στη ζεστή πλευρά του χειμώνα.
Μέχρι το φιλί να γίνει άρωμα.
Και να μυρώσει το νέο κόσμο,
τη νέα άνοιξη.
Που τρέχει η βροχή των κοχλιών.
Στα ξανθά μαλλιά της.
Στου ανάγλυφο του στήθους της.
Στο κορμί της φωτιάς.
Φεύγοντας και κυλώντας και πλέοντας.
Στην πιο ζεστή λίμνη.
Στην πιο ζεστή θάλασσα.
Στο πιο ζεστό στήθος.
Στο στήθος της Εύας.
Της ερωτευμένης,
της γυναίκας.
Που πάτησε την αμαρτία.
Και αποθέωσε τον έρωτα.
Ανθίζει και μιλά.
Καρπίζει και εξαφανίζει το άσχημο.
Είναι η Εύα που αγαπώ.
Κι ας έχει άλλο όνομα.