Δε θα κλάψω, γιατί είμαι πια δυνατή,
η ζωή μ’ έχει αλλάξει πια τώρα,
τι κι αν έφυγε, τι, είμαι πια δυνατή,
δε θα κλάψω, θ’ αντέξω στην μπόρα.

Με το κλάμμα τι θα κάνω, μήπως θα `ρθει οάλι πίσω,
ή με δάκρυα, τα συντρίμμια θα βαλθώ να ξαναχτίσω
και με ποιονε να τα βάλω να σκοτώσω την ανία,
με την τύχη μου τη μαύρη, με τη σκάρτη κοινωνία.

Δε θα κλάψω, γιατί είμαι πια δυνατή,
η ζωή μ’ έχει αλλάξει πια τώρα,
τι κι αν έφυγε, τι, είμαι πια δυνατή,
δε θα κλάψω, θ’ αντέξω στην μπόρα.

Ε, καρδιά λεβέντισσά μου, πόσες πίκρες έχεις πάρει
πόσα βάσανα μεγάλα, ε, καρδιά μου παλληκάρι,
τούτο `δώ το βάσανό σου, τούτο και κανένα άλλο
είναι πια και το στερνό σου, είναι και το πιο μεγάλο.

Μα δε θα κλάψεις, γιατί είσαι πια δυνατή,
η ζωή σ’ έχει αλλάξει πια τώρα,
τι κι αν έφυγε, τι, είσαι πια δυνατή,
ναι, καρδιά μου, θ’ αντέξεις στην μπόρα.

Έχω τόσα σουβενίρ, τόσα ενθύμια να κάψω,
τόσα γράμματα να σκίσω και χωρίς, χωρίς να κλάψω
μα όλα αυτά και να καούν κι αν σβηστούν μ’ ένα σφουγγάρι,
θα μου μείνει η ντροπή και η πίκρα που `χω πάρει.

Μα δε θα κλάψω, γιατί είμαι πια δυνατή,
η ζωή μ’ έχει αλλάξει πια τώρα,
τι κι αν έφυγε, τι, είμαι πια δυνατή,
δε θα κλάψω, θ’ αντέξω στην μπόρα.