Νὰ μὴ θαρρῇς, ἀητόπουλο, πῶς εἰς στὸ λεύκωμά σου
σοῦ γράφει χέρι ἀγνώριστο καὶ ξένο τὄνομά σου·
ἔχει παλῃὰ συγγένεια ὴ λύρα μου μ’ ἐσένα·
τὴν τουρκομάχο Λαγκαδιὰ ποῦ σ’ ἔχει γεννημένα,
ποῦ τόσα θάφτει δράματα σβυσμένης ἱστορίας,
πολλαὶς φοραὶς ἐπότισα μ’ ἀφρὸ τῆς Κασταλίας.
Γρίβας δὲν ἐξεσπάθωσε, δὲν ἔρριψε τουφέκι
χωρίς, χωρὶς ἡ δίδυμη νὰ κελαδήσῃ λύρα,
χωρὶς τραγοῦδι ν’ ἀκουσθῇ μετὰ τ’ ἀστροπελέκι
καὶ σμίξουν μύρα μπαρουτιοῦ μὲ Ἐλικῶνος μύρα!
Πολλὰ τραγούδια μοὔδωσε τοῦ Γρίβα τὸ μιλιόνη·
ναί· δὲν σοῦ στέλνει σήμερα τοῦ Μπούα τρισεγγόνι,
χέρι κἀνέν’ ἀγνώριστο τῆς Μούσας τὸ λουλοῦδι·
στὸ στέλνει Γρίβας στὴν καρδιά καὶ Γρίβας στὸ τραγοῦδι.