Η σφήκα την οποία σκότωσα στο κουκούτσι δαμάσκηνου
όταν μιλάγαμε - μάλλον - περί των αρχαίων
είχε πλέον βαρεθεί το πρόωρο φθινόπωρο
τα δαμάσκηνα κι εμάς.

Πίναμε ένα ευγενικό αρχαίο ποτό
από τα καλύτερα μέρη της οικουμένης και αισθανόμασταν
να ζούμε μια αιώνια ζωή.
Κι όμως ξέραμε : την άλλη
η πρώτη γουλιά νερό της κρήνης
θα μας ξύπναγε απ’ την αυταπάτη.

Πάντως όλα αυτά ήταν ακόμα μακριά
σαν τον ορίζοντα, τον οποίο θα φτάσουμε
κάποια Πέμπτη.

Τελείωσε με γαλήνη
η εποχή των σφηκών και των ανθρώπων.

Ξαφνικά έπεσε κάτω ένα κίτρινο φύλλο σημύδας
Και τότε καταλάβαμε
τι σημαίνουν τα έσχατα.