Έλυσα κάβους και πανιά
και μόνη ξεκινάω
ν’ ανακαλύψω τα γιατί
τα πως και τα ζητάω

Στο κατάρτι μου δεμένη
σ’ άγνωστο θεό ταμένη
μια γυναίκα Οδυσσέας
μοίρας τραγικής κι ωραίας

Δράκοι θεριά με κυνηγούν
ο φόβος με στοιχειώνει
και συμπληγάδες γίνονται
οι περασμένοι χρόνοι

Κι εκεί που λέω νίκησα
κι οι δαίμονες το σκάνε
κάτι σκιρτάει ξαφνικά
σειρήνες τραγουδάνε

Στέρεψε η ελπίδα μου
κι όμως ακόμα πλέω
στη ρότα πάντα της ψυχής
με δάκρυ θαρραλέο

Θέλω να λυθώ στο βάθος
ξέροντας πως είναι λάθος
μα η ψυχή μας λαχταράει
ό,τι πιο πολύ πονάει

Με το είναι μου παλεύω
μια ζαρώνω μια θεριεύω
άραγε ποιος θα νικήσει
όταν τη στεριά αντικρίσει