Το τηλέφωνο χτυπάει μα δεν πρέπει ν’ απαντήσω
τη φωνή σου μόνο ξέρω πως δε θέλω να μισήσω.
Κάθε ώρα που περνάει μόνος μου θ’ αποφασίσω
στη ζωή μου πως θα ζήσω έχω να σου πω.

Κοιμάμαι, ξυπνάω στο ίδιο κρεβάτι,
γελάω και κλαίω στο ίδιο κομμάτι,
σωπαίνω, φωνάζω χωρίς να έχω κάτι,
μιλάω, απαντάω σε μια οφθαλμαπάτη.
Μα ότι σε μένα κρυφό έχει μείνει
θα `ναι με σένα τώρα πια παρελθόν,
νέα πορεία με μια προσευχή
μ’ αγάπες που μοιάζουν νοθευμένο αλκοόλ.

Η καρδιά μου σε ζητάει μα το ξέρω δεν αντέχει
πίσω να σε φέρει πάλι σ’ έναν κόσμο όλο πρέπει.
Και αν φίλοι μας ρωτάνε άσε θα τους εξηγήσω
μ’ έναν τρόπο θα κρατήσω το ίδιο μυστικό.

Κοιμάμαι, ξυπνάω στο ίδιο κρεβάτι,
γελάω και κλαίω στο ίδιο κομμάτι,
σωπαίνω, φωνάζω χωρίς να έχω κάτι,
μιλάω, απαντάω σε μια οφθαλμαπάτη.
Μα ότι σε μένα κρυφό έχει μείνει
θα `ναι με σένα τώρα πια παρελθόν,
νέα πορεία με μια προσευχή
μ’ αγάπες που μοιάζουν νοθευμένο αλκοόλ.