Αραγκόν δέξου από μένα λίγα λουλούδια της Χιλής,
λίγα φύλλα σκεπασμένα με ανέγγιχτη δροσιά,
λίγες ρίζες που είναι ανέλπιστα τυφλές.
Διαβαίνοντας τις φωτεινές οροσειρές της Δύσης
και του ωκεανού την ξέφρενη ύλη,
θα βρεις εκεί, μακριά, μια τρομερή Γή.
Όμορφη σαν ηλεκτρισμένο δέρμα λιόπαρδου.
Εκεί κάθε πρωί, χαιρετάω τη μοναξιά.
Οι πέτρες περιμένανε χιλιάδες αιώνες μόνες
κι ούτε ένα χέρι δεν τις άγγιξε ποτέ να τις πληγώσει·
μοναχές ψηλώσανε το πέτρινο κορμί τους
κι από μονάχες στήσανε τα πικρά τους κάστρα.
Αλλά το φως της θάλασσας άνοιξε εκεί τα μάτια
και στις γυμνές
ερημιές
τούτο το μήνα του Οχτωβριού ανθίσανε λουλούδια
και το γαλάζιο του ωκεανού καίει πάνω στις πέτρες.