Όλα αυτά για το γενναίο ευγενικό σου μέτωπο.
Για σένα αλαργινέ τούτα τα μακρινά λουλούδια.
Τούτα τ’ αγκάθια για τη μάχη σου.
Τούτες οι ωκεάνιες σταγόνες για το υγρό σου
μάτι, καθάριο όσο άλλο κανένα.
Αυτή η φιλία για την κρουστάλλινη καρδιά σου.
Αυτά τα χέρια για τα χέρια σου, ω μοναδικέ μονήρη
συντροφεμένε απ’ όλα τα χέρια που πεθάναν
κι απ’ το ψωμί που ο άνθρωπος αύριο θα μαζέψει.
Για σε τούτες οι λέξεις, άρχοντα,
Καστιλιάνε, αφέντη
όλων των λέξεων με το ασημένιο χρώμα
καθώς και αυτών που χύθηκαν σαν άσφαλτος λιωμένη
πάνω στους εχθρούς της καλοσύνης κι όες φτιαγμένες
από χαλαζία, σπαθιά, κρασί και στάρι,
πουρνάρια, λογική κι άξια,
λέξεις που τραγουδήσανε ως μόνο εσύ γνωρίζεις,
καθάριες λέξεις, λέξεις με σκιά και μέλι
που αιφνίδια απειλούν, λαθεύουν, χάνονται,
που οδηγημένες φεύγουνε σαν βέλη
στον αόρατο χρόνο ή στην κρυμμένη άνοιξη
και φέρνουνε τους σπόρους μέσα από την ομίχλη.