Καπετάνιε της Αγάπης που ταξίδευες·
η ξαστοχισμένη σφαίρα, η φωτιά
κάποιων ματιών,
της αγαπημένης γυναίκας,
της πολυαγαπημένης,
έπεσε στη μορφή σου
και σου χάρισε τα δώρα της,
και σ’ εσένα ανθίζει κι ανοίγει αυτό το βλέμμα,
πλούσια, σε ειρήνη ή σε πόλεμο·
Είσαι ντυμένος
με θάλασσα, αγριολούλουδα
κύματα βαθιά
και ουράνια αυγή·
είσαι ο μνηστήρας
μ’ ένα χαρτί πάνω από την καρδιά,
μ’ ένα «αρχικό» που πάντα ακλούθαε
το καράβι σου.
Ονομάζεται πίστη
το δικό σου πλοίο,
γόνιμη πίστη,
έρωτας σαν την αφθονία σιτοβολώνα,
σπαραχτική γλυκύτητα
και γνώση,
γιατί είσαι ο παλιός, παλιός, παλιός,
εραστής των καθαρών γαντιών,
η φλόγα
του πλανημένου
ιππότη
που μέσα από τον πόλεμο,
τα κύματα,
τη στυφή κακία,
τις νίκες,
τον άγριον άνεμο,
την πικρή μέρα
φέρνει μέσα στη θύελλα ένα ρόδο
στο ατσαλένιο χέρι του.